تاریخچه گازسنج

کمبود اکسیژن ، محیط های قابل انفجار و قرار گرفتن در معرض گازها و بخارات سمی سالانه صدها کارگر را مجروح می کند. شرایط جوی که منجر به این حوادث و تلفات می شود معمولاً برای کارگران درگیر نامرئی است. تنها راه اطمینان از ایمنی شرایط جوی مانیتور کردن محیط است. تنها راه تشخیص اینکه آیا یک گازسنج قادر به عملکرد مناسب است این است که آن را در معرض گاز مرجع یا به عبارتی سیلندر مرجع قرار دهیم. قرار دادن گازسنج در معرض گاز آزمایش غلظت مشخص می کند که گاز به درستی می تواند به سنسورها برسد و تشخیص داده شود.
با این آزمایش عملکرد صحیح آلارم ها تست میشود و عدم آزمایش و مستندسازی دوره ای عملکرد گازسنج های محیطی می تواند شما را در معرض جریمه های نظارتی ( ممیزی) و در صورت مصدوم شدن پرسنل خسارات سنگینی را به بار آورد.

هیچ گاه در مورد میزان نیاز به کالیبراسیون گاز سنج های قابل حمل اجماعی وجود ندارد. با این حال ، سازندگان موافقند که ایمن ترین روش این است که عملکرد گازسنج یا نشت یاب گاز را با قرار دادن آن در معرض گاز آزمایش غلظت شناخته شده قبل از استفاده هر روز ، تأیید کنید.

این “BUMP TEST” عملکردی بسیار ساده است و انجام آن تنها چند ثانیه طول می کشد. لازم نیست کالیبراسیون انجام دهید مگر اینکه قرائتها نادرست تشخیص داده شوند. استانداردهای نظارتی حاکم بر ورود به فضای محدود (CONFINED SPACE) توصیه اکید به انجام بامپ تست قبل از عملیات مینمایند.

امروزه، فن‌آوری‌های گازسنج طراحی شده‌اند تا تقریباً هر گازی را که ممکن است در معرض آن قرار بگیریم، شناسایی کنند. برخی از این گازسنج ها شامل تشخیص فروسرخ و یونیزاسیون هستند، اما محدود به آن نمی‌شوند. برخی از شرکت ها در حال حاضر حتی از اینترنت برای آزمایش گازسنج های شما و اطمینان از اینکه همه چیز به درستی کار می کند استفاده می کنند. برای درک اینکه چقدر در تشخیص گاز پیشرفت کرده ایم، باید تاریخچه و تکامل آن را در طول زمان بدانید. اولین روش‌های تشخیص گازها ممکن است شما را مانند من شگفت‌زده کند. هنگامی که تشخیص گاز برای اولین بار مورد نیاز بود، اینترنت یا ریزپردازنده وجود نداشت – حتی لامپ هنوز اختراع نشده بود. با شروع انقلاب صنعتی، سوخت اهمیت زیادی پیدا کرد. سوخت فسیلی مورد استفاده در طول انقلاب صنعتی که هنوز برای ما حیاتی است حتی در عصر حاضر زغال سنگ است. زغال سنگ باید از زمین استخراج می شد، و از آنجایی که استخراج معدن ابتدایی بود، نیاز به کار دستی زیادی داشت. افرادی که در این مناطق کار می کردند از پسران بسیار جوان تا مردان بسیار مسن تر بودند. معدنچیان روی کلاه خود چراغ های شعله ای می پوشیدند تا بتوانند در تونل ها را ببینند و از ابزارهای دستی برای بیرون آوردن زغال سنگ از پوشش های تونل استفاده می کردند. چندین چیز استخراج معدن را خطرناک می کند، از جمله مهمترین آنها قرار گرفتن در معرض متان. این گاز مخصوصاً خطرناک است زیرا نمی توان آن را دید یا بو کرد و به طور طبیعی از روی زمین ظاهر می شود. زمانی که معدنچیان متوجه شدند که متان چقدر خطرناک است، شروع به کشف راه هایی برای شناسایی آن کردند.

اولین روش شامل استفاده از انسان بود، زیرا به نظر می رسید که این تنها راه حل باشد. قبل از شروع شیفت، همه از معدن خارج شدند. شخصی یک پتوی خیس را روی شانه ها و سر خود می انداخت و فتیله ای بلند که انتهای آن آتش روشن بود حمل می کرد. این فرد شجاع وارد معدن شد و شروع به حرکت شعله فتیله در کنار دیوارهای معدن کرد. وقتی مرد به جیب کوچکی از گاز متان برخورد می‌کرد، مشتعل می‌شد، اما معدنچی در زیر پتوی مرطوب کاملاً ایمن می‌ماند. هر چند وقت یکبار، معدنچی بی باک به جیب بزرگی از این گاز بسیار انفجاری برخورد می کرد که تمام منطقه اطراف او را مشتعل می کرد. قبل از اینکه تشخیص گاز به چنین بخشی جدایی ناپذیر از ایمنی محل کار تبدیل شود، احساس عمومی این بود که بهتر است یک نفر را از دست بدهیم تا یک گروه کامل از کارگران. علاوه بر این، از دست دادن تنها یک نفر به این معنی بود که کار می تواند ادامه یابد. هنگامی که مردم متوجه خطرات کشف متان در معادن با استفاده از این روش شدند، شروع به جستجوی ابزارهای دیگر کردند. روش بعدی شناسایی، بردن قناری به داخل معدن بود. از قناری ها استفاده می شد زیرا صدایی بسیار بلند دارند. علاوه بر این، قناری بیشترین شباهت را به بخشی از سیستم عصبی ما دارد که تنفس را کنترل می کند. معدنچیان به منطقه ای می رفتند که قناری هایشان در آنجا نگهداری می شد و به دنبال قناری می گشتند که به نظر می رسید حالش خوب نیست. سپس معدنچی پرنده را در قفس خود به داخل معدن می برد. می گفتند وقتی قناری می میرد قفس را می لرزاند. اگر قناری این کار را می کرد، معدنچیان می دانستند که از معدن خارج شوند. اگر قناری سر و صدا نمی کرد، آنها می دانستند که حتی یک خروج فوری تر انجام دهند، زیرا چیزی باعث مرگ قناری شده بود. نوع بعدی تشخیص گاز مورد استفاده، چراغ شعله بود. البته یکی از مزایای استفاده از چراغ شعله این بود که نوری را فراهم می کرد که معدنچیان را قادر می ساخت تا در معدن ببینند. شعله در یک پوسته ضد شعله محصور شده بود به طوری که هیچ راهی وجود نداشت که شعله بتواند جو بیرون را مشتعل کند. در قسمت بیرونی چراغ شعله یک تکه شیشه وجود داشت که دارای سه برش به صورت افقی در امتداد شیشه بود. زمانی که معدنچی از نور شعله استفاده می کرد، در حالی که در هوای تازه بود، همیشه شعله را در خط وسط روشن می کرد. اگر معدنچیان متوجه شدند که شعله در حال کاهش است، می‌دانستند که در محیطی با کمبود اکسیژن قرار دارند. شعله به پایین می‌افتد زیرا آتش عاشق اکسیژن است و اگر اکسیژن کمیاب بود، شعله شروع به خاموش شدن می‌کرد. اگر معدنچیان متوجه بالا آمدن شعله به بالای خط می‌شدند، می‌دانستند که اتمسفر یا جریان متان دارد یا محیطی غنی‌شده با اکسیژن. تا به امروز، هنوز از نور شعله برای اطمینان از اینکه محیط یک مکان امن برای کار است استفاده می شود. برخی از افراد حتی متوجه شده اند که چه نوع گازهایی در هنگام سوسو زدن شعله با رنگ های مختلف وجود دارد. با این حال، نور شعله همچنان تهدیدی برای معدنچیان است. اگر نور به طور تصادفی رها شود و شیشه در حین روشن شدن شعله بشکند، در صورت وجود متان، شعله می تواند جو را مشتعل کند.